Je hebt je leven prima op orde, fijne partner, lieve kinderen, een baan. Maar toch… er knaagt iets. Je hebt altijd voor anderen gezorgd en vraagt je af: wat wil ík nu eigenlijk? Misschien voelt het alsof je geleefd wordt. Alsof je vastzit in de automatische piloot en je eigen bedoeling ergens onderweg bent kwijtgeraakt. In deze blog neem ik je mee in een moment waarop ik mezelf weer voorbij liep en wat jij daarvan kunt leren, zodat jij de tweede helft van je leven kunt leven zoals jij dat wilt.
Het moment dat ik mezelf weer voorbijloop
Sneller dan ik doorheb, overkomt het mij ook weer. Mijn hoofd tolt van alle info, mijn lijf voelt zwaar en alles komt intenser binnen; de enthousiaste kinderstemmen om me heen klinken scherper, de constante bewegingen om me heen lijken niet te stoppen en de drukte komt op me af.
Ik voel het de hele dag al opbouwen: de overprikkeling, de drang om toch door te gaan en geen tijd en ruimte voor mezelf te nemen. Nu kan ik erom lachen, omdat ik wéét wat er gebeurt. Maar op dat moment zit ik er middenin. What was I thinking? Ik neem je even mee in mijn dag.
Hoe ik de signalen negeerde en mezelf kwijtraak
Na het brengen van de kinderen en een oudergesprek op school, snel nog even naar de supermarkt. Want ik kan het eten maar alvast in huis hebben. Boodschappen opruimen, een paar sportoefeningen doen, en om 10.00 uur met een kop thee achter mijn laptop zitten. Contentcreatiedag, zin in!
In de lunchpauze werk ik toch nog even door. Ook al wordt er gezegd om écht even pauze te nemen. Ik heb mijn tekst nog net niet af en ’s middags gaan we verder. Ik weet wel dat ik eigenlijk, al is het maar 5 minuten, even naar buiten moet. Een frisse neus halen, alles van me afschudden. Maar nee, dat kan later wel. Eerst afmaken waar ik mee bezig ben. Dat voelt voor nu belangrijker. Maar hoe vaak zeg jij tegen jezelf: ‘Ik doe het later wel’?
Om 16.30 uur klap ik mijn laptop dicht. Mijn hoofd bonkt, mijn ogen branden. Ik weet dat ik even ruimte voor mezelf nodig heb, maar ik heb geen tijd om daar bij stil te staan. Ik moet door. Kop soep erin, kinderen ophalen, mét sportkleding in de auto want het is sportavond.
Hier merk ik de overprikkeling al op, een teken dat ik te weinig ruimte voor mezelf genomen heb. Geluiden komen harder binnen, mijn ogen staan strak, en de kinderen om me heen voelen als te veel. Heb jij dat ook weleens, dat elk geluidje ineens te veel lijkt? Elk geluidje, elke beweging prikt in mijn zenuwen. Kan iedereen a.u.b. even zijn mond houden? vraag ik me af. Natuurlijk niet, maar ik probeer alle prikkels zoveel mogelijk te dempen. En dan besef ik het: ik ben mezelf wéér kwijt.
Geen tijd voor mezelf? Of maak ik die niet?
Ik weet dat een uurtje wandelen me goed zal doen, terwijl de kinderen aan het sporten zijn. Even frisse lucht, even uit de drukte. Maar het is koud en ik ben moe. Geen zin. Geen puf. Dus ik negeer het.
Alsof het alles of niets moet zijn: een uur wandelen of helemaal niet. Heb jij ook weleens die alles of niets gedachten? Alsof er geen middenweg is. Dus wat doe ik? Precies. Laptop open in de kantine. Alsof mijn vierkante ogen nog niet genoeg bewijs zijn dat ik mezelf wéér voorbijloop. Het komt niet eens in me op om gewoon even stil te zitten, een meditatie te doen of een rustgevend muziekje op te zetten. Zo ben ik bezig met die teksten.
Eenmaal thuis, kinderen naar bed. Eindelijk rust en ruimte voor mezelf? Niet echt. De klusjesman komt nog wat dingen in huis maken. Dat heb ik vanmorgen tussendoor ook nog even geregeld. Mijn lijf voelt zwaar, mijn hoofd zoemt van alle indrukken. Om 21.00 uur plof ik op de bank, uitgeteld, overprikkeld, leeg en uit verbinding met mezelf.
Geen tijd voor jezelf? Dit gebeurt er als je altijd doorgaat
Die dag had ik géén ruimte gemaakt voor mezelf. Alles en iedereen ging voor. Ik had de signalen genegeerd: een vol hoofd, vermoeidheid, behoefte aan (adem)ruimte. Dit is precies wat bedoeld wordt met de ‘automatische piloot’: we doen, zonder écht te voelen wat we nodig hebben. Hoe vaak merk jij pas achteraf dat je eigenlijk iets anders nodig had? En zelfs als je het wél voelt, blijf je toch doorgaan. Net als ik meerdere keren deed die dag.
En weet je wat het gekke is? Ik begeleid dagelijks vrouwen die hiermee worstelen, en keer op keer zie ik hoe essentieel het is om bewust ruimte te maken voor jezelf. Maar sneller dan ik doorhad, zat ik er zelf weer middenin. Ik weet hoe het werkt. Ik zie het bij mijn klanten. En toch… toch trap ik er zelf weer in.
Ik had geen tijd genomen voor mezelf, terwijl ik dat wél wilde én nodig heb. Ik vergeet mijn eigen makkelijke en praktische tips toe te passen die ik aan mijn klanten geef. Omdat ik zo in de situatie zat, dat dit gewoonweg niet in me op komt. Dit is zo herkenbaar. We zijn zo geconditioneerd om eerst voor anderen te zorgen, en ons brein kiest de bekende route: doorgaan, in plaats van stoppen.
Hoe vaak moet je jezelf voorbijlopen voordat je luistert?
Die avond weet ik het al. Ik ben weer in mijn eigen valkuil gestapt. Vanuit enthousiasme mijn dag begonnen, zin in die contentcreatiedag, en gedacht: Dat kan ik wel. Ja, ik kán het ook. Maar zo wil ik het niet meer. Het is teveel op één dag! Zo raak ik mezelf kwijt en dat is niet de bedoeling.
En ik zie het gebeuren. Hoe ik mezelf voorbijloop. Hoe mijn hoofd overuren draait terwijl mijn lijf allang fluisterde dat het genoeg was. Wat fluistert jouw lijf jou toe? Maar luisteren? Ho maar! In plaats daarvan pak ik de telefoon, nog even delen wat ik vandaag allemaal geleerd heb. Hoe tof het was! Meestal helpt dat me, de dag van me af kletsen. Maar nu zonder het echt toe te geven, wist ik: ik ben op.
Dus ik ging naar bed, leg mezelf neer op mijn spijkermatje en laat de spanning langzaam los. De tranen komen vanzelf. Niet omdat ik verdrietig ben, maar om eindelijk te ontladen. Heerlijk!
Ruimte voor mezelf maken
De volgende ochtend voel ik het meteen: mijn hoofd heeft nog rust nodig. Vandaag kies ik anders! Ik vertraag en luister naar dat wat mijn lijf nodig heeft. Dus in plaats van een informatieve podcast in mijn oren om nóg iets te leren (wat ik meestal doe op dit moment), kies ik voor ontspanningsmuziek. Ik voel hoe mijn hoofd langzaam weer kan ontspannen. Alsof mijn hersenen langzaam uit een kramp komen.
Voordat ik de kinderen uit school haal, maak ik eerst nog een lange wandeling. Voelen. Grond onder mijn voeten. Ik kijk naar mijn to-do’s en vraag me af: Wat móet echt? En wat mag wachten? De lat gaat omlaag. En ineens is daar de ruimte. In mij. Om me heen. In alles! Daar ben ik weer!
De ruimte voor mezelf is niet iets groots of indrukwekkends; het is simpelweg het moment dat ik er mag zijn, zonder alles van me af te hoeven schudden. Een moment in stilte. Gewoon zijn. En dat is precies wat ik nodig had.
Ruimte voor jezelf ontstaat pas als je stopt met wachten
Het is heel menselijk om in je eigen valkuil te trappen. Dat weten dat je ruimte nodig hebt, niet hetzelfde is als die ruimte ook meteen daadwerkelijk pakken.
Mij lukt het ondertussen in 80-90% van de momenten om die ruimte wél te pakken. Maar in 10-20% soms niet, of niet meteen. En weet je? Dat is oké. Ook jij hoeft het niet perfect te doen.
Het begint bij bewustwording. Keer op keer. Soms voel je het niet meteen, en dat is oké. Maar wanneer je écht luistert naar je lichaam, begint er ruimte te ontstaan. Ruimte voor wie jij bent. Ruimte voor wat écht belangrijk is. En jij kunt dit ook.
En daarmee weet ik opnieuw: dit werkt. Dit is precies wat ik jou ook leer. En jij kan dit ook.
Je hoeft het niet alleen te doen. Wacht niet tot het uitkomt! In een gratis inspiratiesessie help ik je ontdekken hoe jij jezelf niet langer voorbijloopt, maar ruimte pakt voor wie jij bent en wat er voor jou toedoet.
Klik op de link en plan je gesprek hier: https://lichtenluchtigleven.nl/inspiratiesessie/