Het is tijd voor JOU

Herken je dit?

• Je ploft eindelijk op de bank en slaat de Happinez open. Je oog valt op een spiritueel festival wat je interesse wekt. “Oh, dat lijkt me leuk!” Enthousiast vertel je dit aan je partner. “Hm, heb jij het licht gezien ofzo?” mompelt hij, terwijl hij verder gaat met gamen. Je houdt je mond verder maar. Bang dat jullie uit elkaar groeien en je hem kwijtraakt als jij deze kant van jezelf laat zien.  

• Tussen het opruimen van de waszakken en het schrijven van de rapportage door, wil je eigenlijk nog even met je cliënten naar buiten. Zelf kun je ook wel een frisse neus gebruiken. Even ademruimte. Echter om de haverklap gaat de telefoon, dus dat schiet er op deze manier bij in. En daar baal je ontzettend van. Misschien mag je je grenzen beter aangeven en vaker doen wat jíj belangrijk vindt. Maar dat vind je retespannend. 

• In je vriendinnengroep is er echt wel iemand anders die kan organiseren wanneer en waar jullie weer afspreken, en die de originele verrassingen voor verjaardagen kan verzinnen. En tóch doe je het élke keer wéér. Want wie ben jij als jij niet die regelmiep en zorgende Truus bent? Daar heb je eigenlijk niet echt een antwoord op, en je bent doodsbang dat je in een leegte terecht komt als je deze rol loslaat. 

• Terwijl heel de familie zit te kletsen op de verjaardag van je moeder, ga jij met hapjes rond en werk je tussendoor de afwas weg. Vanuit de keuken hoor je iedereen klagen over het wel en wee in de wereld en hoe zwaar ze het hebben. Zucht. Er is nog niemand die gevraagd heeft hoe het nu eigenlijk met jou gaat. Het voelt alsof jij er niet toe doet, en dat doet pijn. Diep vanbinnen weet je: hier moet ik iets mee. Maar dat zou je leven wel eens op zijn kop kunnen zetten, en daar krijg je het stikbenauwd van.  

• Je kinderen zijn je alles, maar de laatste tijd betrap je jezelf erop, dat je soms bijna een hekel aan ze hebt, omdat ze niet lijken te zien wat jij allemaal voor ze doet en dat frustreert je. Ze denken dat jouw leven om hen draait. En als je heel eerlijk bent, hebben ze nog gelijk ook. Eigenlijk wil je wel weer een leven dat ook over jou gaat, maar hoe ziet dat eruit, en hoe kom je daar? 

Natuurlijk kun je doorgaan zoals je al die jaren gedaan hebt. En als je er dan straks niet meer bent, dan zal iedereen zich herinneren wat een lieve, zorgzame vrouw je was. Juist dat is jouw angstbeeld. Dat je nooit zult zijn wie je eigenlijk diep van binnen bent, en de rest van je leven met een incompleet en onvervuld gevoel blijft rondlopen, omdat je alleen maar die zorgzame vrouw blijft die zich wegcijfert voor anderen, en andermans leven leidt in plaats van je eigen pad te bewandelen en jouw leven te leven.